 |
| Irene in Nepal tijdens de inhuldiging van de Seilasadak, een weg tussen Khaharekhola en Kolati. |
Ik hoorde voor het eerst uitvoerig over Nepal vertellen toen Fik Seymus, destijds de groenambtenaar van de gemeente Mol, zijn reiservaringen met mij deelde. Hij was zo verknocht aan het Himalayastaatje dat hij na zijn pensionering België ruilde voor Nepal.
Tijdens een van zijn vakanties in België nodigde hij zijn familie en vrienden uit om een project voor te stellen: een weg aanleggen tussen Kolati en Khaharekhola, twee dorpen in het district Kavre. Deze weg – de Sailasadak – zou het bestaande geitenpaadje moeten vervangen zodat de mensen van Khaharekhola ook gemotoriseerd Kathmandu konden bereiken. Ere-gaste tijdens die bijeenkomst was Jill Vervoort, toen voorzitster van Bikas. Ze beloofde het project bij Bikas te verdedigen als iemand van Mol een dossier zou samenstellen en dat komen presenteren op een volgende Bikas bijeenkomst. Die ‘iemand’ was ik.
En zo kwam ik, samen met Jill, op een zaterdag ergens in september 2006 aan in de Mimosastraat in Berchem, bij Jos Gobert. Ik vond daar een groepje enthousiastelingen rond de tafel waarop koffie, thee en koffiekoeken stonden uitgestald. Daarvoor had Betsy gezorgd. Nadat ik mijn dossier had uiteengezet, was iedereen akkoord om 10 000 euro te investeren in de weg. Maar het was Jos die droogweg mijn enthousiasme temperde door te zeggen “dat madame later alles moest terugbetalen”… Tot ik de guitige blik zag in de ogen van Jos…Eén van de vele kwinkslagen van Jos die hem zo typeerden. Tijdens die vergadering waarop ik mijn dossier ‘Seilasadak’ kwam voorleggen, was ook het tijdschrift één van de agendapunten. Blijkbaar was het voor Betsy te moeilijk geworden om nog om de drie maanden een Nederlandstalig tijdschrift samen te stellen. Jos vulde het Franstalige tijdschrift dat toen een totaal andere inhoud had dan zijn Vlaamse tegenhanger.
Omdat ik de mening was toegedaan dat ik ook mijn figuurlijke duit in het zakje moest doen na de goedkeuring van mijn dossier, bood ik mijn hulp aan bij het samenstellen van het tijdschrift. Dat werd in dank aanvaard. Toeval was nu dat tijdens diezelfde bijeenkomst ook een nieuw bestuur zou verkozen worden. Op een bepaald moment stelde Jill voor van ook Irene op te nemen in de raad van bestuur, “toch niet meer dan normaal als zij zich wilt ontfermen over het tijdschrift”. Iedereen was daar onmiddellijk mee akkoord. En toen werd de persoon in kwestie ook even gehoord “je gaat hier toch mee akkoord Irene?” Wat kan een mens dan doen, “ja” zeggen natuurlijk! Maar ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.
Tijdens latere gesprekken bleek dat Jos een speciale band had met Mol, mijn geboorte- en woonplaats. Na zijn gedwongen verblijf tijdens de Tweede Wereldoorlog in Duitsland reisde hij met vele lotgenoten per trein terug naar België. De eerste halte op Belgisch grondgebied was het station van Mol. Jos heeft mij met tranen in de ogen verteld over hoe hartelijk zij daar werden ontvangen door de Mollenaren. Ik ben voor de eerste keer naar Nepal gereisd aprilmei 2007 samen met Jill. Onze wegen hebben zich wel gescheiden in Kathmandu want ik zou voor mijn verdere verblijf in Jorpati logeren bij de familie Chaulagai, waar ook Fik zijn vaste stek in Nepal gevonden had. We zijn van daaruit naar Khaharekhola gereisd om er de opening van de Seilasadak bij te wonen. Het onthaal dat daar ons te beurt viel, kan ik moeilijk in een paar woorden omschrijven, het was onvergetelijk. Sinds die eerste Nepalreis zijn er onverbrekelijke familiebanden ontstaan. Ik durf hier terecht het woord familie uitspreken omdat deze mensen sinds jaren deel uitmaken van mijn leven.
De teksten van het Nederlandstalige tijdschrift worden vertaald voor de Franstalige uitgave. Ik wil hierbij even een welgemeende ‘dankjewel, dhanyabad’ richten tot Roger en Yvette die geheel belangeloos maar uit sympathie voor Bikas de vertaling op zich nemen. Ook een oprechte ‘dhanyabad’ voor Daniel, onze penningmeester, die de Franstalige eindredactie op zich neemt. Tot slot nog een boodschap van mijnentwege aan de lezers van het Bikas tijdschrift: “Iedere uitgave van het Bikas magazine is geschreven met liefde voor het mooie Nepal en zijn vriendelijke bevolking, voor de sympathisanten en de vrienden van BIKAS én in een dierbare en warme herinnering aan Jos en Betsy Gobert.”
Irene Van Driessche
redactie Bikas tijdschrift
