Daniel Hendrix
Reeds in mijn prille jeugd spraken verre landen tot mijn verbeelding: een luipaardvel als bedmat bij mijn grootmoeder, ebbenhouten en ivoren voorwerpen, brieven ‘Per luchtpost’ voor familie in India of Afrika, de brousseverhalen van een oom… Mijn interesse voor de ontwikkelingssamenwerking nam toe tijdens mijn studies voor handelsingenieur en zo stapte ik in een beweging voor hulp aan de derde wereld.
Mijn legerdienst ruilde ik in voor drie jaar vrijwilligerswerk in Algerije, waar mijn twee dochters het levenslicht zagen. Bij mijn terugkeer in België bood mijn carrière bij een grote multinational niet veel gelegenheid om verantwoordelijkheden op te nemen in het verenigingsleven. Pas toen de pensioenleeftijd dichterbij kwam, begon het opnieuw te kriebelen. Tijdens een sporttraining (ik ben al meer dan 40 jaar een fervent jogger) sprak Claude Van Collie me over een vereniging die zich over Nepal had gebogen. Haar drijvende kracht, Jos Gobert, had het steeds moeilijker om alles op tijd en stond in orde te krijgen. Hij zocht iemand om hem te helpen als schatbewaarder. Ik ontmoette Jos bij hem thuis samen met André Fontaine, een Belgisch voormalig ambassadeur die, dankzij zijn vele relaties, heel nuttig was voor Jos. Het klikte meteen tussen Jos en mij. Kort daarna, ik had nog maar pas een paar dossiers doorgenomen, maakte Jos een zware val en moest ik onmiddellijk het hele financiële luik overnemen.
Een beetje later kwam er ook nog de controle van de fiscus bij voor de hernieuwing van onze erkenning. Regelmatig bracht ik Jos verslag uit. Hij leek opgelucht nu hij verlost was van die administratieve beslommeringen.
In 2009 kreeg ik de gelegenheid Nepal te bezoeken en er de meeste Bikas-projecten met eigen ogen te zien. Toen ik op vraag van Jos een lezing over Nepal hield in het rusthuis waar hij zich met Betsy had teruggetrokken, kon zijn geluk niet op. Kort nadien is hij van ons heengegaan. Sindsdien probeer ik de strakheid van het beheer te verzoenen met het enthousiasme van een groep geëngageerde mensen - wiens enthousiasme me heeft beroerd - en die me Nepal hebben leren waarderen.
Naast mijn activiteit als schatbewaarder van Bikas, ben ik ook nog werkzaam bij een vereniging voor hulp aan bedrijven. Ik probeer ook nog een beetje van de wijde wereld te zien. En dan is er, niet te vergeten, ook nog mijn familie, waar mijn echtgenote en onze elf kleinkinderen het ten zeerste op prijs stellen dat op tijd en stond ook aan hen wordt gedacht…
